Week 2 - Waiheke Island en Auckland

Een zweetdruppel breekt het schild van de 50+ zonnebrandcrème op mijn huid, terwijl ik op met hoge snelheid naar de dichtstbijzijnde bushalte stamp op mijn zware wandelschoenen. Omdat ik op het laatste moment nog de rotte citroenen moest opruimen die op de oprijlaan van het huis lagen, ben ik flink aan de late kant, maar dat kan de pret niet drukken. Vol goede moed stap ik de bus in die net komt aanrijden, waarna ik 20 seconden later onthutst weer buiten sta. Ik ben namelijk vergeten contant geld te pinnen om een ticket te kopen. De volgende bus gaat over een half uur, wat betekent dat ik de ferry naar het vasteland mis. En dat terwijl ik gepland had om op mijn vrije dag Auckland te verkennen. Voordat ik een plan B kan bedenken komt er  een oude vrouw naar me toe die me contant geld aanbiedt om daarmee een kaartje te kopen. Ik wil dit graag aannemen, maar uit beleefdheid sla ik de eerste keer af in de hoop dat ze het nog eens aanbiedt, maar ze stopt haar geld weer weg en raadt me aan om te liften. De 3e auto die langskomt stopt gelukkig en dropt me precies op tijd af bij de boot zodat het avontuur kan beginnen.

Later die week besluit ik om naar Onetangi Beach te gaan. Ik heb een wandeling uitgestippeld die zo' n 20 kilometer lang is. Het valt me op dat ik tijdens de wandelingen die ik maak steeds voor dezelfde soort keuze kom te staan: óf 10 minuten langer onderweg zijn maar wel op een verharde weg lopen, óf sneller ter plaatse zijn maar dan wel door de modder moeten glibberen. Ik kies steeds het laatste. Op een gegeven moment echter, als ik de zoveelste modderpoel van de dag trotseer, schrik ik van een vogel die midden in de drek staat. Uit reflex vlieg ik opzij en verlies ik mijn volledige evenwicht. Als ik mijn bemodderde gezicht optil om te kijken waar ik ergens ben, zie ik vanuit mijn linker ooghoek prangende rode letters die samen ' Waiheke Island Kindergarten' vormen. Lig je daar op je snufferd, met een camera, in de bosjes in een omgeving met veel minderjarigen. Leg dat maar eens uit.  Gelukkig is er geen mens te bekennen en lukt het me om ongeschonden naar huis te gaan.

De dag erna heb ik de eerste aanvaring. Blijkbaar doe ik alles steeds net niet zoals het moet en ga ik te veel mijn eigen gang in plaats van dat ik meer vragen stel. Ook zijn mijn kookkunsten verschrikkelijk en heb ik -weliswaar per ongeluk- een aantal dingen gesloopt. Anderzijds vind ik het op mijn beurt vervelend dat ik op mijn vrije dag alsnog heel veel kleine klusjes moet doen. Verder merk ik dat ik niet heel erg bij het gezin wordt betrokken (als we met 3 man eten dan pakken ze standaard 2 glazen bijvoorbeeld) en dat ik meer een schoonmaakster ben dan een au-pair. Geschrokken van de situatie, gecombineerd met mijn conflict-ontwijkende aard, verlaat ik het huis om de grootste reep chocola met vloeibare karamel erin te kopen die ik kan vinden die ik vervolgens in bed volledig oppeuzel. De dag erna vinden we elkaar gelukkig weer tijdens het kijken naar een rugbywedstrijd tussen Australië en Nieuw-Zeeland, waardoor het voorval snel vergeten is. 

Een meisje dat ik ontmoet heb, nodigt me later die week uit om een African Drum Session bij te wonen. Dit lijkt me wel leuk, en ter voorbereiding Google ik de locatie om erachter te komen wat het eigenlijk inhoudt. Internet geeft me echter niet meer dan een levensverhaal van een vrouw die zichzelf zo erg gevonden heeft tijdens de sessies dat ze besloten heeft een boek te schrijven over het leven als een vrouw met grote borsten. Vol goede moed en zonder verwachtingen loop ik vervolgens maar naar het adres wat het meisje me gegeven heeft. Als ik vertwijfeld het huis binnenga, beland ik in een kamer met een stuk of vijf hippies die allemaal minstens 10 jaar ouder zijn dan ik. De kamer is pikdonker, met uitzondering van een geurkaars in het midden. 'S avonds laat ergens buitenaf in een donkere ruimte zitten met meerdere oudere mannen, dat klinkt als de nachtmerrie van menig ouder. Toch voel ik me niet onveilig, en besluit ik om te blijven zitten. Direct krijg ik een djembé in mijn hand gedrukt waarna ik vol goede moed mee begin te doen met de ram-sessie. Ondertussen druppelen er mensen binnen waarvan de een begint met dansen en de ander begint met over de grond bewegen als een vis op het droge. Doordat het verder dus extreem donker is, is het moeilijk om de verschillende gezichten te onderscheiden. Op een gegeven moment valt het stil. De stilte wordt echter na enkele seconden onderbroken door 1 van de schaduwen die begint met het maken van dierengeluiden. Weldra valt de rest bij, en beginnen alle mensen ondertussen ook weer vol hernieuwde energie op de drums te rammen. Uiteindelijk wordt de sessie afgesloten met een soort gebed naar een god? moeder aarde? onszelf? geen idee, maar voordat ik hierover vragen kan stellen word ik uitgenodigd op een Argentijnse afterparty waar ik onder het genot van een speciaalbiertje de rest van de avond spendeer aan het overbruggen van de taalbarrière. Heerlijk, ik ben eindelijk volledig gesetteld.