Week 3 en 4 - Waiheke, Paihia, Cape Reinga

Mijn laatste avond bij het eerste gastgezin op Waiheke Island is aangebroken. ‘Hier, zou je voor vanavond dit willen bereiden’? De gastheer kwakt een hele bevroren kip op het aanrecht. Opnieuw heb ik geen idee op welke manier je dat doet, maar gelukkig zijn er genoeg recepten met tips. Als de kip ontdooid is, bestrijk ik eerst de buitenkant met olie en citroensap. Daarna prop ik – enigszins kokhalzend- een klont boter, een teen knoflook en wat kruiden in het achterwerk van de kip. Vervolgens moet het geheel zo’n twee uur in de oven. In die tijd besluit ik dat ik toch maar weer mijn vegetarische leefstijl op wil pakken zodra ik hier wegga. De dag erna ga ik namelijk een week vakantie houden voordat ik begin bij het volgende gastgezin.

In mijn vrije week besluit ik om naar Paihia te gaan in het noorden (regio Northland). Na een halve dag reizen arriveer ik in mijn hostel: Bay Adventures. Het hostel bestaat uit meerdere houten gebouwen. Verder is er een tennisbaan, een jacuzzi en een zwembad. Omdat het vrij rustig is in het hostel, krijg ik mijn eigen kamer. Tijdens de dagen in het hostel merk ik dat het leggen van contact steeds makkelijker gaat. Ik ben over het algemeen niet heel verlegen, maar als je alleen reist dan is het toch best even doorzetten om de moed te vinden om op vreemden af te stappen. Aan het begin voelde ik me namelijk een beetje de stalker van Daphne Deckers*, omdat ik me kan voorstellen dat mensen die samen reizen helemaal geen zin hebben om gestoord te worden door zo’n vreemde snuiter. De meeste mensen in hostels zitten echter in hetzelfde schuitje, waardoor je al snel aan de praat raakt.

(*Ik heb de stalker van Daphne Deckers ontmoet in een café in een boekenwinkel waar ik vaak ga zitten lezen. Daphne gaf daar een lezing, en er was een man die een gesprek aanknoopte met iedereen met wie hij oogcontact kon krijgen. Zodra zijn blik op je gevallen was, begon hij een heel uitgebreid en tergend gesprek waarin hij vertelde over dat hij Daphne volgt door het hele land. Sinds 1997 gaat hij al naar al haar lezingen. Iedere keer neemt hij een ander item mee wat zij kan signeren voor hem. Ik kreeg daar de kriebels van.)

Vanuit Paihia besluit ik dat ik het allernoordelijkste punt van Nieuw-Zeeland wil bezoeken. Omdat ik maar een keer leef en omdat ik geen zin heb om de goedkoopste optie uit te zoeken, besluit ik om mee te gaan met een tour. Mijn medereizigers bestaan uit een groep 65’+ers en een groep Aziaten (ik gok Zuid-Koreanen). De oudjes lijken vanaf het begin collectief besloten te hebben om zich over mij te bekommeren, dus tijdens de reis betrekken ze me overal bij en stoppen ze me regelmatig chocola en snoep toe. We stoppen onderweg naar Cape Reinga bij de Huruhi watervallen en bij een ander Nationaal park om Kiwi-vogels te spotten. Daarna hebben we een lunchpauze met fish & chips ergens in the middle of nowhere. Eenmaal aangekomen bij Cape Reinga word ik gebombardeerd tot persoonlijke fotograaf om alle oudjes op de foto te zetten. Vervolgens proberen zij ook foto’s van mij te maken wat resulteert in wat vage, bewogen foto’s met vingers op de lens. Na Cape Reinga touren we over de 90 Miles Beach en gaan we naar de Sand Dunes om te sandboarden. Nadat ik een tijdje heb aangedrongen, heb ik 1 van de oudjes (een man van 75) kunnen overhalen om met mij te gaan sandboarden van de duinen af. Gelukkig gaat alles goed en verliest hij alleen zijn gehoortoestellen (oeps) tijdens de afdaling.

De dag erna besluit ik om de Bay of Islands te verkennen door te gaan kajakken. Het is midwinter hier, maar toch heb ik genoeg aan mijn badkleding en een shirtje om me warm te houden op het water. Na het kajakken ga ik met een groepje backpackers eten en chillen. We raken aan de praat over gekke tradities en gewoontes, maar de conclusie is al snel dat Nederland met vlag en wimpel wint op dat gebied want:

1. Sinterklaas: ‘dus jullie krijgen jullie kerstcadeaus 3 weken eerder en die worden bezorgd door zwarte mensen met rode lippen die dom zijn en door schoorstenen inbreken in huis?’ ‘Blanke mensen schminken zichzelf en gaan langs de deuren om snoep naar binnen te smijten’? Geen verdere uitleg nodig denk ik.

2.  Schelden met ziektes: Nederlanders hebben er een handje van om in een stressvolle situatie te grabbelen in de zak met ziektes om hun ongenoegen te uiten. Geen enkel ander land heeft dat.

3. Verschillende namen: Niemand begrijpt waarom je ouders je in hemelsnaam een andere naam geven op je paspoort dan de naam die je gebruikt in het dagelijks leven. Het is hopeloos onhandig en ik moet iedere keer weer uitleggen dat ik Dianne heet en geen Jannetje en dat dat iets officieels is. Al denken de meeste mensen nog steeds dat ik een andere naam verzonnen heb om afstand te nemen van mijn afgrijselijke doopnaam.

Desalniettemin ben ik natuurlijk hartstikke blij om Nederlander te zijn en vind ik Nederland nog steeds 1 van de beste landen ter wereld om in te leven. Na mijn laatste dagen in Northland zit mijn vakantie er helaas al weer op. Vanaf nu ga ik alleen maar naar het zuiden. Mijn volgende stop is  Hamilton/Cambridge, waar ik een maand lang ga zorgen voor 10 hondjes en een gehandicapt meisje. Ik ben benieuwd!